ทำไมคำในภาษาไทยต้องมีตัวการันต์

         ตัวการันต์ คือ พยัญชนะที่มีเครื่องหมายฑัณฑฆาต  กำกับอยู่ข้างบน ซึ่งทำให้ไม่ต้องอ่านออกเสียงพยัญชนะตัวนั้นตัวการันต์อาจอยู่กลางคำหรือท้ายคำก็ได้ และอาจไม่ต้องออกเสียงพยัญชนะหลายตัวก็ได้ คำที่มีตัวการันต์มักจะเป็นคำที่นำมาจากภาษาอื่น เช่น ภาษาบาลี – สันสกฤต ภาษาอังกฤษ เป็นต้น

อ่านต่อที่ http://www.sahavicha.com/?name=knowledge&file=readknowledge&id=3956­ ­ค่ะ         หลักสังเกตในการอ่าน/เขียนตัวการรันต์
         1. คำหลายพยางค์ที่ต้องการให้ออกเสียงน้อยลง ส่วนใหญ่จะเป็นคำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤต เช่นคำว่า  ศิลป์  ประพันธ์ ฯลฯ
         2. คำบางคำที่มาจากภาษาอื่น เมื่อต้องการจะรักษารูปเดิมให้การันต์ พยัญชนะตัวท้าย เช่นคำว่า เมล์  ไมค์  ฯลฯ   
         3. คำที่มีตัวสะกดและมีสระกำกับอยู่ คำใด และตัวสะกดที่มีสระกำกับอยู่ ไม่ต้องใช้ฑัณฑฆาต เช่น พยาธิ  โลกนิติ  สมมุติ  ฯลฯ 
         4. คำที่ใช้ตัวการันต์สะกด แต่เวลาอ่านไม่ออกเสียง ใช้การันต์ในกรณีที่ไม่ออกเสียงพยัญชนะท้ายก็ไม่ต้องใส่เครื่องหมายฑัณฑฆาต เช่น จันทร์  พักต์  ศาสตร์ ฯลฯ
         5. คำบางคำที่ใช้เป็นตัวสะกดซ้อน แม้จะไม่ออกเสียงพยัญชนะท้ายก็ไม่ต้องใส่เครื่องหมายทัณฑฆาต เช่น
มิตร  จักร  สมัคร ฯลฯ
         6. คำสมาสจะไม่มีฑัณฑฆาตระหว่างคำ เช่น  แพทยสมาคม    มนุษยชาติ  ฯลฯ
              อย่างไรก็ตามผู้เรียนจะต้องศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับคำที่มีตัวการรันต์ทั้งรูปคำ ที่มา  ความหมายของคำให้ถูกต้อง  แม่นยำสามารถนำไปใช้อ่าน  เขียนในชีวิตประจำวันได้อย่างถูกต้อง