“วรรคทองจากวรรณกรรม”
“ณ
ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น
ขอฝ่าฟันอุปสรรค
และขวากหนาม
ถึงสิ้นชาติวาสนาชะตาทราม
จะฝากนามให้โลกรู้กูก็ชาย
!”
เพชรพระอุมา. พนมเทียน
“เวลา...
บินลี้หนีหน้าไป
ความสุขโผผิน จากถิ่นไกล
คนเคยซึ้งคนร่วมใจ ไม่กลับคืน”
คำมั่นสัญญา. ทมยันตี. หน้า ๒๒๘
โลกนี้...เป็นของเราเพียงครึ่งเดียว
หาก...ในโลกหน้า...
ชลันดายังยิ้มแย้ม จะแปลกอะไรถ้าเธอจะเป็นฝ่ายไปรอพี่รินเสียบ้าง
เธอจะรออย่างอดทน เพราะในโลกนี้พี่รินอดทนเพื่อเธอมามากมาย
คำมั่นสัญญา.
ทมยันตี. หน้า ๓๗๘
“ในทุกครั้งที่เราจะเลือกซื้อของเรายังต้องเลือก
เลือกเอาสิ่งที่ดีที่สุดที่เราต้องการ และอยู่ในฐานะซื้อได้ ความรักก็เหมือนกัน...ต้องการเลือกเฟ้น...”
รัศมีแข. พนมเทียน. หน้า
๙๓๒
“ผู้ชายจะมีนิสัยกะล่อนตลบตะแลง
โป้ปดมดเท็จเหมือนกันทุกคนไหมหนอ และก็ผู้หญิง
จะต้องเป็นฝ่ายที่โง่กว่าเสมอไปไหมหนอ”
รัศมีแข.
พนมเทียน. หน้า ๙๘๑
ความจริงของคนคนหนึ่งไม่ใช่ความจริงของคนทั้งหมด
อยู่กับก๋ง.
หยกบูรพา. หน้า ๓๐
ฉันไม่เคยริษยาใครก็เพราะได้เรียนรู้จากก๋งว่า คนเราเมื่อเกิดมาต่างสิ่งแวดล้อม
ต่างโอกาสและฐานะ องค์ประกอบของชีวิตก็ต้องแผกกันออกไป
อยู่กับก๋ง.
หยกบูรพา. หน้า ๗๒
“สิ่งที่เห็นเมื่อวานนี้หรือวันนี้
พอถึงวันรุ่งขึ้นมันก็จะเปลี่ยนไป เพียงแต่ช้าหรือเร็ว
เพียงบางส่วนหรือโดยสิ้นเชิงเท่านั้นเอง
ไม่มีใครจะเหนี่ยวรั้งความเปลี่ยนแปลงไปได้หรอก...”
อยู่กับก๋ง.
หยกบูรพา. หน้า ๑๕๙
“แต่เราก็ขยันขันแข็ง
ใช้เงินเป็นระเบียบ ทำไมเราถึงยังยากจนอยู่ละก๋ง”
“หยกเคยปลูกต้นไม้ไหม...ถ้าปลูกต้นไม้เล็กคนปลูกก็ไม่เหนื่อย
แต่ร่มเงาที่จะได้จากต้นไม้ที่ปลูกนั้นมันก็ย่อมไม่กว้าง”
อยู่กับก๋ง.
หยกบูรพา. หน้า ๑๙๐
“ขี้ข้า”
คำนี้มีความหมายกว้างและไกลเพียงไรหนอ...ถ้าการทำงานให้กับคนอื่น
หรือการเอาหยาดเหงื่อแรงกายเข้าแลกเงินตราเพื่อแปรเป็นอาหารและปัจจัยยังชีพอื่นๆ หมายถึงการเป็น
“ขี้ข้า” แล้ว ในโลกนี้ก็ต้องเต็มไปด้วยขี้ข้า ไม่มีใครเป็น “นาย”
ที่แท้จริงไปได้เลย เพราะทุกคนต่างก็ต้องทำงานด้วยกันทั้งนั้น
เพียงแต่งานที่ทำนั้นเหมือนหรือต่างกันออกไป
อยู่กับก๋ง.
หยกบูรพา. หน้า ๒๔๕
วรรคทองจากวรรณกรรมเหล่านี้ เป็นงานในวิชาภาษาไทยของดิฉัน ดิฉันจึงนำงานชิ้นนี้มาเผยแพร่ค่ะ หวังว่าทุกท่านจะสนใจวรรคทองเหล่านี้และไปอ่านวรรคทองต่อ ในหนังสือกันนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น